Η ψηφοφορία είναι η πλέον δημοκρατική διαδικασία που έχουμε κι εξασκούμε.

Και γι’ αυτό το λόγο, όπως όλες οι διαδικασίες, η ψηφοφορία περνάει κι αυτή τα δικά της βάσανα κατα καιρούς και κατά περίπτωση.

Δεν αναφέρομαι στα πρόσφατα του ΠΑΣΟΚ (αν και θα μπορούσα) ούτε στο ΣΥΡΙΖΑ (εδώ κι αν μπορούσα). Αντ’ αυτών προτιμώ να σας πω μια ιστορία λιγότερο σημαντική μα τελείως αληθινή.

Σύλλογος κυριών. Από αυτούς που μαζεύονται (συνήθως) άτομα που έχουν χρήματα αλλά δε θέλουν να δώσουν και απευθύνονται σε άτομα που θέλουν να δώσουν χρήματα όμως δεν έχουν.

Ο Σύλλογος έχει ένα καταστατικό που ορίζει με σαφήνεια (και σοφά) ότι κάθε Μέλος του μπορεί να εκλεγεί ως Μέλος του Δ.Σ. μονάχα δύο φορές. Είτε σπαστά, είτε συνεχόμενα.

Μια κύρια που είναι από τα ιδρυτικά Μέλη, έχει κάνει την τελευταία εξαετία δύο θητείες και μάλιστα ως Πρόεδρος οπότε στις επόμενες εκλογές δεν έχει το δικαίωμα να θέσει εκ νέου υποψηφιότητα. Μέχρις εδώ καλά.

Έρχεται η μέρα των εκλογών και μετά τον καφέ, πριν αρχίσει η ψηφοφορία, σηκώνεται η τέως Πρόεδρος και αρχίζει να φωνάζει και να διαμαρτύρεται. Ο λόγος; Δεν την αφήνουν να είναι υποψήφια.

Βρε καλή μου βρε χρυσή μου δεν έχουμε κάτι προσωπικό μαζί σου, έτσι λέει ο κανονισμός μας τι να κάνουμε. Εκεί αυτή, θέλω να είμαι στο ψηφοδέλτιο.

Με τα πολλά, βρήκαν μια όχι ακριβώς παράνομη αλλά σίγουρα παράτυπη λύση. Έγραψαν με στυλό το όνομά της στα εκτυπωμένα ψηφοδέλτια με τη συμφωνία να μην ψηφιστεί.

Το αστείο είναι ότι η εν λόγω κυρία δέχτηκε αυτήν τη λύση περιχαρής γιατί στο μυαλό της «πέρασε το δικό της».

Θα πει κάποιος «έλα μωρέ, Σύλλογος είναι, δεν παίρνει κρατική επιχορήγηση, άστες να παίζουν». Σωστό εάν δεν υπολογίσουμε, ποτέ, δύο σημαντικές παραμέτρους.

Πρώτον ότι ο νόμος είναι υπεράνω όλων είτε είσαι τέως Πρόεδρος ενός μικρού συλλόγου είτε τρέχων Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Και δεύτερον ότι κάποια τέτοια άτομα, όταν καταλάβουν δημόσια αξιώματα, θα συμπεριφερθούν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.

Αν θέλετε να μάθετε για την πρόταση της Αρνητικής Ψήφου, διαβάστε εδώ.