Η Ελληνική παράδοση, λαογραφία, ιστορία, μυθιστορία, μυθιστοριογραφία και πάει λέγοντας, βρίθει κυριολεκτικά από κάθε λογής παράξενα πλάσματα. Ακολουθούν δέκα απ’ αυτά, λιγότερο ή περισσότερο γνωστά.

1. Τα ελληνικά Τσουπακάμπρα.

Όλοι ξέρουν εκείνα τα πλασματάκια που εμφανίστηκαν πριν κάμποσα χρόνια στο Μεχικό (γιατί μπορούμε να λέμε χ), με τη συνήθεια να βυζαίνουν μέχρι θανάτου, τις κατσίκες των χωρικών. Αυτό που δεν ξέρουν αρκετοί, είναι ότι υπάρχουν αναφορές για παρόμοια πλάσματα στη Σάμο, χρόνια πριν κάνουν την εμφάνισή τους στη Λατινική Αμερική. Με τη διαφορά ότι στην Ελληνική έκδοση, οι βοσκοί τα παίρνουν στο κυνήγι με τις γκλίτσες. Είπαμε, αθάνατη Ελληνική επαρχία.

2. Το στοιχειό

Με τη λέξη «στοιχειό» που προέρχεται από το στοιχείο (μάλλον με την έννοια του συστατικού), περιγράφεται ένα μισό-μαγικό πλάσμα που συνηθίζει να κατοικεί στην  ύπαιθρο. Αν και του δίνουν πολλές μορφές, η πιο διαδεδομένη είναι αυτή του ερπετού, σε μεγάλο έως τεράστιο μέγεθος όμως. Οι ιστορίες για μεγάλα ερπετά που μοιάζουν με φίδια αλλά έχουν κέρατα και μαλλιά, δεν είναι άγνωστες γενικά στην Ελληνική επικράτεια. Στη Λάρισα μάλιστα, τη δεκαετία του ’80, εμφανίστηκε ένα τεράστιο φίδι, κατά τη διάρκεια ενός πανηγυριού, που οι αυτόπτες μάρτυρες το υπολόγισαν στα 16 μέτρα. Για τη σύγκριση ο Τιτανοβόας, το μεγαλύτερο φίδι που έζησε ποτέ, μετά βίας έφτανε τα 13 μέτρα.

Η ζημιογόνος δράση του στοιχειού ποικίλει ανάλογα την περιοχή. Από το να τρώει τα ζωντανά και ενίοτε και τους ιθαγενείς, μέχρι του να ρίχνει κατάρες. Πάντως δεν είναι άτρωτο. Ιστορίες για γενναίους νέους άντρες που το εξολοθρεύουν, συνεχίζουν την παράδοση του Αγίου Γεωργίου και του δράκοντα. Ή του Μεγαλέξαντρου και του κατηραμένου όφι.

3. Οι παλαιοί Έλληνες.

Η προγονολατρία δεν είναι κάτι ασυνήθιστο στη χώρα μας. Όπως δεν είναι ασυνήθιστο να θεωρούμε τους πριν από εμάς πιο δυνατούς. Ο Όμηρος για παράδειγμα, γράφει στην Ιλιάδα ότι ο Έκτορας σηκώνει ένα λιθάρι τόσο βαρύ, που δύο από τους άντρες που ζούνε σήμερα (στην εποχή του), δε μπορούν να το κουνήσουν. Στην Πόλη έμενε μια Ελλήνισα γριά και σχεδόν τυφλή. Όταν σύγχρονοί της Έλληνες στις αρχές του 20ου αιώνα πήγαν να τη χαιρετήσουν, ζήτησε να σφίξει το χέρι ενός. Αυτός, ψυλλιασμένος από τις ιστορίες που του είχαν πει, της έδωσε μία σιδερένια μασιά που είχε στο τζάκι. Η Ελλήνισα την έσφιξε τόσο που τη λύγισε. «Δυνατοί είστε και σεις αλλά όχι σαν και μας», τους είπε.

4. Η Κουλτσίνα.

Στον Αϊτό Βόνιτσας, οι Οθωμανοί δεν αντιμετώπισαν μόνον τους ιθαγενείς αλλά και μία μάγισσα με το όνομα Κουλτσίνα. Τους πολέμησε για πολύ καιρό από το κάστρο της μέχρι που κατάλαβε ότι τα μάγια της δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν την πυρίτιδα. Επειδή όμως τα μαγικά της δεν είχαν τελειώσει, έβαλε τα όργανα να παίζουν μόνα τους για να νομίζουν οι εχθροί ότι είναι κλεισμένη στο οχυρό της, ενώ αυτή φορώντας τα παπούτσια της ανάποδα, ξεγλίστρησε κάτω από τη μύτη τους. Σχετικά και εδώ http://www.nova-era.gr/koultsina/ 

5. Το μυρμήγκι.

Το γνωστό. Στη Βιζύη της Θράκης λένε ότι το μυρμήγκι ήταν αρχικά άνθρωπος με πολλά δικά του χτήματα. Επειδή όμως αντί να καλλιεργεί την περιουσία του έκλεβε τους μόχθους των άλλων, ο Θεός (που στην Ελληνική παράδοση δε σηκώνει πολλά πολλά), τον μεταμόρφωσε στο γνωστό έντομο που κανείς δε μπορεί να ξεφορτωθεί εύκολα.

6. Τα Γοργόνια.

Το ακριβώς αντίθετο του μυρμηγκιού. Ξεχάστε τις άσχημες φάτσες με τις γλώσσες έξω, που στολίζουν ασπίδες, διώχνουν το κακό και σήμερα επιζούν στον παραδοσιακό χορό «χάκα» των Μαορί. Τα Γοργόνια είναι όμορφα αγόρια που μένουν σε χωράφια και αμπέλια. Είναι απίστευτα εργατικά και όχι μόνο για τον εαυτό τους, αλλά βοηθούν και όλους όσοι είναι δουλευτάδες. Δηλαδή δε βοηθούν πολιτικούς.

7. Ο Αράπης που βόσκει τα φλουριά του.

Με αυτόν τον καθόλου πολιτικά ορθό όρο, περιγράφεται σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας μιαν ανθρωπόμορφη, αρσενική και προφανώς μαύρη φιγούρα, που τριγυρνάει τις νύχτες με μια μεγάλη ποσότητα φλουριών. Τα οποία φλουριά τα βγάζει στα λιβάδια και «βόσκουν» ώστε να πολλαπλασιαστούν. Όποιος τον πάρει χαμπάρι και πετάξει το παλτό, πανωφόρι, ότι φορά τέλος πάντων, μπορεί να επιστρέψει το πρωί και να μαζέψει όσα φλουριά έχει καλύψει.

8. Ο Ανάποδος

Ο Ανάποδος είναι ένας δαίμονας που περιγράφεται από τον Ανδρέα Καρκαβίτσα, σε ένα από τα διηγήματά του. Στην ιστορία, έχει καταλάβει το σώμα ενός νέου και ήσυχου άντρα και τον έχει μετατρέψει σε βλάσφημο, σαματατζή, τεμπέλη και άλλα πολλά κακά. Σα μια πιο ελαφριά έκδοση του μικρού κοριτσιού από τον «εξορκιστή» εν ολίγοις. Ο ανάποδος τριγυρνάει σε μέρη που παίζουν χαρτιά και μπαρμπούτι, βλαστημάν και τσακώνονται. Τον εξορκισμό του αναλαμβάνει όχι ένας παπάς αλλά ένας «ζουδιάρης», από το ζούδια-ζώδια. Αυτός συγκροτεί ένα σώμα γενναίων εθελοντών για να κυνηγήσουν το δαιμόνιο. Γεμίζουν τις καραμπίνες τους με το αριστερό, και πυροβολούν δέντρα και θάμνους πάνω στα οποία ο ζουδιάρης βλέπει τον ανάποδο να κάθεται. Με τα πολλά τον πετυχαίνουν και ο ίδιος τον αποτελειώνει καρφώνοντάς τον στο χώμα.

9.Τα Ισκιώματα ή Σκιεροί.

Σκεφτείτε μια τρισδιάστατη σκιά που περπατάει και απλώνει απειλητικά τα χέρια της προς το μέρος σας. Έχετε μια καλή νοητική εικόνα για το τι είναι τα ισκιώματα ή σκιεροί. Τους αποδίδονται κακές προθέσεις και διαθέσεις και αγαπημένα τους μέρη, είναι τα παλιά και μισογκρεμισμένα σπίτια. Στο χωριό Πέτρα της Ηπείρου και σε φυλάκιο στο Κιλκίς, σκιεροί εμφανίστηκαν τη δεκαετία του ’80. Στις Μελάμπες στην Κρήτη, τη δεκαετία του ’90.

10. Η Καλαμοδόντα

Αντί για περιγραφή, ακολουθήστε το σύνδεσμο και θα μάθετε ό, τι θέλετε για την Καλαμοδόντα. http://www.nova-era.gr/mikri-elliniki-istoria-mistiriou/