Καθώς έχω πέσει θύμα της Κυριακάτικης ραστώνης, κι ενώ ένας μάστορας κάνει εργασίες σε παρακείμενη πολυκατοικία κλέβοντας την εφορία, ξαναδιαβάζω τις αναρτήσεις της σελίδας, μέχρι να φιλοτιμηθείτε εσείς οι υπόλοιποι.
Με αφορμή το πρόσφατο άρθρο για τον παππού της Πατησίων (εδώ) μου έρχεται στο νου και άλλη μια ιστορία που διαδραματίζεται στον ίδιο χώρο και χρόνο.
Πατήσια, δεκαετία ’90 και βγαίνουμε παρέα 13 άτομα τη φορά που, ανάλογα ποιον απίθανο κουβάλαγε ο πάσα εις και πάσα μία, φτάνουμε ως και τα 20. Συνηθίζουμε δε, να καθόμαστε σε ένα IGLOO δίπλα στον ΠΑΣΣΑΔΑΙΟ. Αλυσίδα παγωτατζίδικων/καφέ (franchise αν προτιμάτε) που μάλλον πλέον δεν υπάρχουν. Στη θέση του είναι ένα άλλο ωραίο καφέ τώρα, το SECRET.
Το μαγαζί αφενός επειδή έχει μόνο οκτώ τραπέζια με σαράντα καρέκλες κι αφετέρου λόγω του ότι δεν είναι καθαρή καφετέρια, έχει πάντα λίγους έως καθόλου πελάτες. Αυτό αλλάζει μία εβδομάδα αφού εμείς το προτιμούμε. Διότι, ως γνωστόν, στην Ελλάδα επικρατεί η αντίληψη της αγέλης. Για να μην πω κοπαδιού και παρεξηγηθούν διάφοροι. Αν δούμε γεμάτο μαγαζί, πάμε να κάτσουμε ακόμη και στην τουαλέτα. Αν είναι άδειο ούτε που να το φτύσουμε, και τα γκαρσόνια αλλού πηγαίνουν για καφέ.
Αφού λοιπόν καταλαμβάνουμε τα μισά και πλέον τραπέζια σταθερά για όλη τη μέρα (με βάρδιες), είναι λογικό να προσελκύονται πελάτες που κάθονται στ’ άλλα μισά και η επιχείρηση ανθεί. Μια μέρα ή μάλλον νύχτα, μαθαίνουμε από μία σερβιτόρα ότι πρόκειται να φύγει. Ένας από την παρέα μας, σε αναζήτηση εργασίας τότε, απευθύνεται στο αφεντικό ζητώντας να καλύψει τη θέση, τρώει όμως μια μεγαλοπρεπέστατη απόρριψη. Αυτό ήταν.
Παρακινούμενοι από αισθήματα φιλίας και αλληλεγγύης που σπάνια συναντά κανείς σήμερα, σταματούμε αμέσως να επισκεπτόμαστε το μέρος. Το μαγαζί, χωρίς το τζάμπα δόλωμά του, γρήγορα επανέρχεται στην προηγούμενη «βαράω μύγες κατάσταση» και ο ιδιοκτήτης κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία, προσλαμβάνει το μέλος της παρέας. Το οποίο μέλος της παρέας θα παραιτηθεί μετά από λίγο, κάτι αδιάφορο με το πνεύμα και το νόημα της ιστορίας.
